Love for One's Native Land, Philippine Independence Day June 12, 1898

In celebration of Philippine Independence today
June 12, I am posting this declaration of Andres Bonifacio's
love to his motherland.

*PAG-IBIG SA TINUBUANG LUPA*
ni Andres Bonifacio

(Madarama sa tulang ito ang mapusok na diwa ng Ama ng Katipunan)

Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya
sa pagkadalisay at magkadakila
Gaya ng pag-ibig sa sariling lupa?
Aling pag-ibig pa? Wala na nga, wala.

Pagpupuring lubos ang palaging hangad
Sa bayan ng taong may dangal na ingat,
Umawit, tumula, kumata't at sumulat,
Kalakhan din niya'y isinisiwalat.

Walang mahalagang hindi inihandog
Ng may pusong mahal sa Bayang nagkupkop,
dugo, yaman, dunong, katiisa't pagod,
Buhay ma'y abuting magkalagut-lagot.

Bakit? Alin ito na sakdal ng laki,
Na hinahandugan ng busong pagkasi,
Na sa lalong mahal nakapangyayari,
At ginugulan ng buhay na iwi?

Ay! Ito'y ang iang bayang tinubuan:
Siya'y iona't tangi sa kinamulatan
Ng kawili-wiling liwanang ng araw
Na nagbigay-init sa buong katawan.

Kalakip din nito'y pag-ibig sa Bayan,
Ang lahat ng lalong sa gunita'y mahal,
Mula sa masaya'y gasong kasanggulan
Hanggang sa katawa'y mapasa-libingan.

Sa aba ng abang mawalay sa bayan!
Gunita ma'y laging sakbibi ng lumbay,
Walang alaala't inaasa-asam
Kundi ang makita'y lupang tinubuan.

Pati ng magdusa'y sampung kamatayan
Wari ay masarap kung dahil sa bayan
At lalong mahirap. Oh, himalang bagay!
Lalong pag-irog pa ang sa kanya'y alay.

Kung ang bayang ito'y masasa-panganib
At siya ay dapat na ipagtangkilik,
Ang anak, asawa, magulang, kapatid;
Isang tawag niya'y tatalidang pilit.

Hayo na nga, hayo, kayong nagabuhay
Sa pag-asang lubos ng kaginhawahan
At walang tinamo kundi kapaitan,
Hayo na't ibangon ang naabang bayan!

Kayong nalagasan ng bunga't bulaklak
Ng kaho'y ng buhay na nilanta't sukat,
Ng bala-balaki't makapal na hirap,
muling manariaw't sa baya'y lumiyag.

Ipahandug-handog ang busong pag-ibig
At hanggang may dugo'y ubusing itigis;
kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatid,
Ito'y kapalaran at tunay na langit!

http://www.seasite.niu.edu/trans/tagalog

Love for One's Native Land

Can there be other loves that can surpass this love
In being so unblemished and of pure nobleness
Like the love that one has for his nativeland
What love can greater be?
No love, no other indeed!

Who has a heart of gold will offer everything
For his country's sake, which always nurtured him.
His blood, his wealth, his mind; his fortitude and strength
Although his very life, he may lose at the end!

That old time of grace and tranquility
Day of great rejoicing which is just at hand
When the slaves whose grieving shall at last be free
Will come to pass nowhwere, save on this fair land!

The greatest pain of all is losing one's own country
When even memories are in the grip of sadness.
There is no other longing and no other desire
Except to see the land where one first saw light of the day.

Those of you who lost your flowers and fruits
Like trees of life become like deadwood sad
From onslaughts of despair and avarice of brutes
Renew your lives and bloom for this our land so dear.

And offer thus to her the whole night of your love
So long as there's a drop of blood that you can shed
If in her defense our lives would be the price
There is no greater fortune, 'tis heaven to our eyes!